Εγώ, μικρή ούσα, δεν ήξερα ούτε από πολιτική ούτε από κόμματα. Απλά, κάθε εκλογές, γέμιζε η σάλα καπνό από τσιγάρα και όλοι οι αρσενικοί στην οικογένεια, μαζεμένοι όσο πιο κοντά μπορούσαν στο ραδιόφωνο περίμεναν εναγωνίως τα αποτελέσματα. Ξέχασα να σας πω πως η λέξις κουμμουνισμός, ήταν απαγορευμένη σαν βρισιά, από χαστούκι και άνω σε όποιον μικρό την
ξεστόμιζε. Οι πολιτικοί ήταν χωρισμένοι στη δεξιά στην ελίτ της εποχής και στην κεντρώα - αριστερά στα κρυφά, της εργατιάς. Οι πολιτικοί της δεξιάς μεταχειριζόντουσαν την τότε καθαρεύουσα και οι κεντρώοι και αριστεροί την αργκό «πεζοδρομιακή» …..
Ο αείμνηστος Ράλλης ως πρωθυπουργός τόλμησε να πει «δεν θέλω ου» και έμεινε στην ιστορία. Τότε, οι πολιτικοί δεν είχαν τηλεόραση, είχαν μπαλκόνια, (όχι δεν πέφτανε, μιλούσαν στα πρόβατα, συγνώμη στο λαό τους). Έβγαινε ο κάθε πολιτικός στο μπαλκόνι συν γυναιξί και τέκνοις, η γκόμενα στον πιο κάτω όροφο μην την δει και κανα μάτι, και έταζαν έταζαν έταζαν ωσότου να εκλεγούν, τις Παναγίας τα μάτια.
Μετά μεγάλωσα. Διάβασα και λιγουλάκι και κατάλαβα πως ο καιρός έχει γυρίσματα. Σήμερα, όλοι φυσικά τάζουν τις Παναγίας τα μάτια, μα αλλάξανε και γλώσσα. Οι δεξιοί που το παίζουν σοσιαλιστές χρησιμοποιούν την «πεζοδρομιακή» και οι αριστεροί «δεξιοφέρνουν» με τα αγγλικούκια τους, τα αρμάνι τους κα πάει λέγοντας.
Έχει ο καιρός γυρίσματα μα, η πολιτική ήταν, είναι και θα είναι, επάγγελμα προσοδοφόρο που ποτέ δεν θ’ αντιμετωπίσει κρίση…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου