....αράζοντας τα ’90 something κιλά σου στον καναπέ σου και έχοντας, δίπλα σου χάμπουργκερ και μπυρίτσα, με το ένα χέρι στο laptop και την τηλεόραση ανοιχτή, δύσκολο μου κάνει να παλεύεις για ανύπαρκτες αξίες. Ζεις σε μια χώρα που, ισχυρίζεσαι πως είναι σε τραγωδία, εσύ τι ακριβώς κάνεις γι’ αυτό; Απλά, αμφισβητείς τους
πάντες και τα πάντα, λοιδορείς ότι βλέπεις ακατάπαυστα στις ειδήσεις και θίγεις τους πάντες που έχουν την «αυθάδεια» να μην συμφωνούν μαζί σου. Όχι κακή μου, στέρησε από τον εαυτό σου ένα χάμπουργκερ για ένα κουτί μπισκότα για κάποιον που πεινάει, βγες από την νιρβάνα σου και αφουγκράσου τον πραγματικό βασανισμένο άνθρωπο, ευαισθητοποιήσου για την τραγωδία που λες πως υπάρχει και, το κυριότερο, μην απορρίπτεις τα πιστεύω των άλλων, εργάζονται (όποτε έχουν δουλειά) και δεν περιμένουν να τους φέρουν οι άλλοι τα χρήματα για να ζήσουν. Παλεύουν κάθε μέρα στο πεζοδρόμιο όχι αραχτοί.
Εγώ πάντως σε σβήνω απ’ το χάρτη μου, ουπς το face book μου εννοώ, με την καμία δεν θέλω τέτοιες φιλίες…. Αλήθεια, το «παλεύω για ανύπαρκτες αξίες» σε πόσα χάμπουργκερ μεταφράζεται; Ναι, σ’ εσένα το λέω, σε μένα το λέω, σε όλους που κρίνουν με αυθάδεια αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους το λέω…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου