Τι μιζέρια……

Μια πίκρα ανεβαίνει σιγά σιγά στο στόμα μου κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες. Παραμονές Χριστου-
γέννων. Τις μέρες που τα δώρα κάτω απ’ το δέντρο λαμποκοπούσαν από τις αναλαμπές των φώτων που στόλιζαν το δέντρο. Εκείνες πάντα τις μέρες, θυμόμαστε τα παιδιά. Λες και υπάρχει επιλεκτική μνήμη για αναξιοπαθούντα παιδάκια που αν ακούσεις τις ιστορίες τους παθαίνεις νευρικό κλονισμό. Τι μιζέρια. Κάθε χρόνο, τις ίδιες μέρες, 

γίνονται τηλεοπτικοί «έρανοι» με δευτεροκλασάτους ηθοποιούς να βγάζουν τα συναισθήματά τους με κάπως βουρκωμένο μάτι. Τι μιζέρια, όλοι μα, όλοι παθαίνουμε μια αναλαμπή τύψεων και προσπαθούμε να βοηθήσουμε, πάντα αυτές τις μέρες λες και οι υπόλοιπες 350 μέρες είναι κάπου αλλού, κάπου που δεν μας αγγίζουν. Σφίγγω τα δόντια και προσπαθώ να σταματήσω την πίκρα που ανεβαίνει σιγά σιγά. Τέτοιες μέρες θυμάμαι πάντα «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και σκέφτομαι πόσο αλληγορικό και βαθιά διδακτικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι. Ένα μόνο έχω να προτείνω. Ας εκμεταλλευτούμε τις υπόλοιπες 350 μέρες ίσως για να νιώσουμε λίγο άνθρωποι. Ξέρω, ουτοπία είναι να νομίζουμε πως ίσως μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο, τον κόσμο που εμείς καταστρέψαμε και τώρα του ζητάμε και τα ρέστα…