Τι εννοούμε όταν λέμε θαύματα; του Γιώργου Χατζηδάκη

Γίνονται θαύματα; Τι εννοούμε όταν λέμε θαύματα; Να, μικρές μαγικές ανάπαυλες στην πεζότητα του βίου. Ε, και βέβαια γίνονται. Ένα τέτοιο θαυματάκι, θεατρικό, παρακολούθησα χθές το βράδυ στο Παληό Πανεπιστήμιο. Δεν

είναι καμιά υπερβολή η ποιητική συναρπαγή αν μιλήσω και για αγγέλους. Αγγέλους θεατρικούς. Είδε και διάβασε ο θεός του θεάτρου τα όσα με "πολυπλοκότητα" βυσοδομούνται σε βάρος της αρχαίας θρησκείας κι επιστράτευσε τους αγγέλους του να μας δώσουν σημάδι και στήριγμα. Και ράβδο, δια πάσαν χρήσιν.

Η θεατρομάνα Ζάκυνθος πρόσφερε το θίασο της, το πνεύμα και το γράμμα της και με την συμμετοχή κι άλλων αμόλυντων μας χάρισαν θέαμα απροσδόκητο και ασυνήθιστο. Τέτοια φρεσκάδα και δροσιά είχα πολλά χρόνια να γευτώ. Τι ζωηρότητα νεανική και υποκριτκό χιούμορ ή Τζένη Ρουσσέα, αλλά και ο Κώστας Καποδιστριας, κι ο Γιώργος Βούτος τι ελαφράδα, τι χάρη και πόσο αβίαστα, πηγαία σαν νεράκι γάργαροι από πηγή. Για τη Γεωργία Ζώη σκεφτόμουν βλέποντας της πως την έχω δει να "υποδύεται' ρόλους, αλλά ποτέ "να γίνεται" και μάλιστα με τέτοια γνησιότητα, ευστροφία και πολυμέρεια. - Απόψε μου αποκαλύφθηκες, της είπα. Από αύριο θα είσαι για μένα μια ηθοποιός άλλης αξίας.
Αξιοθαύμαστη και η μικρή Κατερίνα Τσάβαλου. Αλλά φίλοι και Συντοπίτες, πρώτη απ' όλους την Αναστασία να παινέψουμε, την Αναστασία Παπαστάθη που έγραψε και σύνθεσε, και έπαιξε και σκηνοθέτησε μ' έναν τρόπο που σ' αυτήν κατά κύριο λόγο να οφείλεται το θεατρικό θαυματάκι που χαρήκαμε όλοι εχθές το βράδυ. Αφήστε το λοιπόν φίλοι οι σημειολογούντες να θεαραπεύουν αγεληδόν το παραθέατρο (αχ, άτιμε Γκροτόφσκι τι μας έκανες!) και εμείς να ευλογούμε αυτούς που κρατάνε το θέατρο σαν θέατρο.