«Την αγαπούσα πολύ την Τζένη. Τη θαύμαζα απεριόριστα, καιγόμουν να παίξω μαζί της. Το 1990, εγώ μόλις είχα βγει από το Θέατρο τέχνης κι έπαιζα σε μια επιθεώρηση στο Αθήναιον, το Είπαν του Ψηλού να Τρέξει. Στην πρεμιέρα είχε έρθει όλο το
ελληνικό θέατρο, από Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ και Βουτσά μέχρι Βογιατζή και Παπαβασιλείου. Οι πάντες. Την άλλη μέρα κιόλας είχα απίστευτες προτάσεις. Οι μόνες που δεν με είχαν πάρει ήταν η Παπακωνσταντίνου και η Αδαμάκη, που ετοίμαζαν μια παράσταση στο Μουσούρη -το Στο Τσακ, όπου τελικά έπαιξα κιόλας, αφού αυτοπροτάθηκα- και η Καρέζη. Τι έκανα; Της τηλεφώνησα, της συστήθηκα και την παρακάλεσα να παίξω μαζί της -τότε ετοίμαζε το Διαμάντια και Μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη. "Ξέρετε" μου λέει "ευχαρίστως, αλλά δεν υπάρχει ρόλος". "Δεν με πειράζει" επέμενα εγώ "ότι να' ναι δώστε μου, αρκεί να βρεθώ μαζί σας στη σκηνή". Τέλος, δεν γινόταν».
«Ήρθε, όμως, να με δει στην παράσταση εκείνο το χειμώνα, στο Μουσούρη. Ήρθε στην πρεμιέρα. Χαρούμενος εγώ, το έργο έσκιζε, αγκαλιές, φιλιά, συγχαρητήρια. Την περίμενα στα παρασκήνια. Δεν ήρθε. Απογοητεύτηκα. Βγαίνοντας, όμως, από το θέατρο, τι να δω; Με περίμενε μόνη της στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ήθελε να με συγχαρεί ιδιαιτέρως. Με αγκάλιασε, με φίλησε, μου είπε πως με θαύμασε, πως πίστευε ότι είμαι μεγάλο ταλέντο, μου υποσχέθηκε ότι στην επόμενη δουλειά της θα ήμασταν οπωσδήποτε μαζί. Αλλά δεν υπήρξε επόμενη δουλειά για την Τζένη. Το Διαμάντια και Μπλουζ ήταν η τελευταία της...».
Πηγή :gkourou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου