Από Κυριακή Χατζησωφρονίου

Εεεε Άνθρωπε .... μ' ενοχλείς!

===================
Μ’ ενοχλείς που κορνάρεις με τόση βιασύνη γιατί άργησα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να ξεκινήσω στο φανάρι..και είναι Δευτέρα πρωί....
Μ’ ενοχλείς που λες συνέχεια ψέματα, με αγχώνεις με την υστερία σου, μ’ ενοχλείς να ξερνάς τη μιζέρια σου πάνω σε μένα που απλά 

περιμένω στην ουρά να γεμίσω τη χαρτοσακούλα μου με ντομάτες, όπως και συ. Και η υπερβολική αυτοπεποίθηση σου μ’ ενοχλεί…. ο τρόπος που με ποδοπατάς μέσα στο τραμ και ο τρόπος που νομίζεις ότι ξέρεις να μιλάς για όλους και για όλα. Μ’ ενοχλείς που γκρινιάζεις συνέχεια για τα λεφτά που σου χρωστάνε και για το κακό που βρήκε εσένα και τους δικούς σου, γιατί φυσικά μέχρι εκεί φτάνει το αστείρευτο ενδιαφέρον σου για τον κόσμο. Μ’ ενοχλεί που σου μιλάω στον πληθυντικό και μου απαντάς στον ενικό…. Και πρέπει να καθίσω δίπλα σου στο λεωφορείο και να προσποιούμαι ότι δεν με ενοχλείς…
Μ’ ενοχλεί που τρέχεις να μπεις στο ασανσέρ και να πατήσεις το κουμπί μέχρι να ξεκλειδώσω την πόρτα πίσω σου. Και η τηλεόρασή σου μ’ ενοχλεί που παίζει στη διαπασών τις ειδήσεις των οχτώ. Και οι τσιρίδες που βάζεις στους δικούς σου και τα πιάτα που σπάτε. Όλα μ’ ενοχλούν!
Και η χώρα που και οι δυο πατάμε με ενοχλεί, που με κοροϊδεύει μες στα μούτρα και με κάνει να νιώθω άχρηστη περιτριγυρισμένη από άχρηστους.
Μ’ ενοχλεί που δε διαβάζεις κανένα βιβλίο, μόνο καλλωπίζεσαι για να εντυπωσιάσεις το διευθυντή...
Μ’ ενοχλεί που δεν είμαστε πια φίλοι και με πειράζει που δε σε πειράζει όπως εμένα.
Μ' ενοχλεί όταν σκαρφίζεσαι τα πάντα για να κάνεις σεξ μαζί μου και μετά δεν παίρνεις ούτε ένα τηλέφωνο για να δεις τι κάνω.
Με ενοχλείς συνέχεια… και κυρίως ....μ’ ενοχλείς που δεν ενοχλείσαι...
Και μ’ ενοχλείς ακόμα πιο πολύ που δε μπορώ να σου το πω, και να το λύσουμε το θέμα γιατί σε συναντάω συνέχεια και σ’ έχω σιχαθεί και ο μόνος τρόπος είναι να κλειστώ στο σπίτι μου, αλλά δε θέλω γιατί είναι φθινόπωρο και ‘γω το αγαπώ το φθινόπωρο και θέλω να πηγαίνω βόλτα και να πίνω ροζέ κρασί στη βροχή και να καλώ τους φίλους μου στη βεράντα να τρώμε μαζί γλυκό σταφύλι, που το έφτιαξα τον Αύγουστο…

Μια μέρα να μου το θυμηθείς … Μια μέρα… θα συναντηθούμε και δε θα έχουμε τίποτα να πούμε. Μόνο θα κοιταζόμαστε στα μάτια και θα νιώθουμε αμήχανα και ολωσδιόλου ακαταλαβίστικα.
Αθεράπευτα μόνοι και αθεράπευτα ρομαντικοί.
Και συ που τώρα μ’ ενοχλείς, θα περάσεις από δίπλα μου και δε θα σου δώσω καμία σημασία.
Μια μέρα θα μάθω και δε θα δίνω σημασία.
Θα είμαι στον κόσμο μου.
Θα τρώω το παγωτό μου – με γλυκό σταφύλι που θα ‘χω φτιάξει τον Αύγουστο- και θα κοιτάζω αφηρημένα το απέραντο.
Και ίσως τότε πάψεις να με ενοχλείς.
Γιατί δεν ξέρω αν στο πα, αλλά τώρα ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ.

Συγγνώμη αν σ’ ενόχλησα σήμερα… Ίσως φταίει ότι είναι Δευτέρα και τις Δευτέρες ενοχλούμαι περισσότερο…
Καλημέρα....