Μαγικές στιγμές που έχουμε περάσει όλοι μας στις σκοτεινές αίθουσες του σινεμά. Μεγάλες περιπέτειες, μεγάλα ιστορικά γεγονότα, μεγάλες αγάπες, μεγάλες μυθοπλασίες, μεγάλες κωμωδίες, μεγάλες ερμηνείες… Μην μου πείτε πως δεν έχετε γελάσει μέχρι δακρύων ή ότι δεν έχετε σκουπίσει κρυφά τα μάτια σας από υψηλά συναισθήματα, δεν θα σας πιστέψω.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ορισμένες
μόνο ταινίες. Έκανα συλλογή από κασέτες που στην πορεία έγιναν dvd και θέλοντας να τις ξεκαθαρίσω αντί να τις ελαττώνω της αύξησα ανησυχητικά τόσο ώστε να μην χωράνε πια στα ράφια τους. Κάθε χρόνο ξεκαθαρίζω, κάθε φορά προσθέτω…. Δεν είμαι σε θέση να σας προτείνω την καλύτερη, την πιο αξιόπιστη την πιο αγαπημένη, της αγαπώ και τις θαυμάζω όλες. Δεν παρελθοντολογώ μα, σήμερα δεν βρίσκω κάτι αξιόλογο να βάλω στη συλλογή μου. Όταν δε είδα το «Δικός της», κάποιο καμπανάκι κουδούνισε στα αυτιά μου. Γίναμε τόσο μοναχικοί πια που φλερτάρουμε ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης και θέλουμε να αναπτύξουμε ερωτική σχέση μαζί του; Τόσο πια χάνουμε αυτή την υπέροχη στιγμή της επαφής με τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας; Γίναμε σκλάβοι της τεχνολογίας και χάνουμε σιγά σιγά την ουσία της πραγματικής ζωής; Μα, η ζωή είναι εκεί έξω. Το φλερτ, ο έρωτας, το γέλιο, το κλάμα, το ράγισμα της καρδιάς, η αίσθηση αφής, τα ερωτόλογα, όλα τα υψηλά συναισθήματα μας περιμένουν εκεί, έξω και όχι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που κλέβει στιγμές από την πολύτιμη ζωή μας. Θα μου πείτε, τι λέω τώρα εγώ που γράφω σε υπολογιστή. Μα δεν λέω να τον κλείσουμε μα, να μας συντροφεύει όχι να μας κυριεύει…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου