Memory’ s.... 8 Μαρτίου...

Πριν από αρκετά χρόνια, στο κέντρο της Αθήνας και στα βόρεια προάστια, υπήρχαν όμορφα πιάνο – ρέστωραν που εγώ με τις φίλες μου πηγαίναμε τακτικότατα. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε και στη γιορτή της γυναίκας. Το πιάνο ρέστωραν ήταν γεμάτο από γυναίκες που, μάλλον, δεν είχαν ξαναβγεί μόνες τους και είχαν κάνει το κομψό αυτό μαγαζί μπάχαλο με φάλτσα τραγούδια, με χορούς στην ανύπαρκτη πίστα και λουλούδια η μία στην άλλη όλο υπονοούμενα και σαχλό κέφι.
Ο μόνος άντρας που υπήρχε, εκτός γκαρσονιών, ήταν ο δύστυχος τραγουδιστής που η κάθε έξαλλη τον διεκδικούσε με σαμπάνιες και λουλουδοπόλεμο. Ήταν μια φρικτή, ανιαρή βραδιά, καμία σχέση με τις βραδιές που περνούσαμε ως τότε. Ξαφνικά, πέντε γκαρσόνια ήρθαν στο τραπέζι μας κρατώντας από μία σαμπάνια και μπολ με φράουλες. Ο ένας μου ψιθύρισε στο αυτί πως ήταν δώρο του άντρα μου για να περάσουμε όμορφα. Τότε συνειδητοποίησα  πως ειδικά αυτή τη μέρα, θέλω άντρες στην παρέα. Εξ άλλου, υπάρχουν πολλές βραδιές να βγεις με φίλες μα, την συγκεκριμένη μέρα θέλεις να διασκεδάσεις, να αποθεώσεις  την ευτυχία του να γεννηθείς γυναίκα και τι καλύτερο από το να σε αποθεώνουν άντρες που αναγνωρίζουν το τι σημαίνει γυναίκα στον πλανήτη, από γυναίκα ήρθαν, γυναίκες τους συμπαραστέκονται, γυναίκες φέρνουν με τη σειρά τους στον κόσμο. Μην ξεχνάμε πως η ζωή, η ανάσα, η ευτυχία είναι ….γένους θυληκού!