Όχι, δεν την αγαπάτε την πόλη μου. ......

Και άλλαξε ο τοίχος μου εικόνα…. Από κει που μου στέλνατε λουλουδάκια, καρδούλες, στιχάκια και όμορφες εικόνες ξαφνικά, σαν κάτι μαγικό, άλλαξαν τα πάντα….

Ψηφίστε με, είμαι φίλος, θα κάνω τα πάντα για την Αθήνα, την αγαπώ……..

Στάσου ρε φίλε, πότε αγάπησες αυτή την όμορφη πόλη; Πότε περπάτησες στα στενά του ιστορικού κέντρου; Πότε πέρασες τελευταία φορά από την Ερμού, την Αιόλου, την Ευαγγελιστρίας να δεις τα λουκέτα που έχουν τα μαγαζιά, τις σύριγγες αφημένες στα πεζοδρόμια, τα σπασμένα τζάμια που έσπασαν

για να μπαίνουν στα κτήρια ποντίκια και πρεζόνια; Πότε πήγες να ψωνίσεις μπαχαρικά στην Ευριπίδου και να δεις τα κορίτσια στην ηλικία των παιδιών σου να ψαρεύουν πελάτες για ένα δεκάρικο; Ποτέ, παρά τώρα που σε ακολουθούν οι κάμερες και αδειάζουν τους δρόμους για να μην βγουν στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα. Τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί και αργότερα βλέπουμε….  

Όχι, δεν αγαπάτε την πόλη μου. Την πόλη που αλώνιζα χωρίς φόβο στην τρυφερή μου ηλικία και δεν φοβόμουν κανέναν και τίποτα. Στο κέντρο, το….ιστορικό, που ήξερα κάθε του γωνιά σαν την παλάμη μου. Όχι, δεν την αγαπάτε την πόλη μου.