Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση.....

 
Αυτόν ζητάω κι εγώ σήμερα. Ήρωα ν΄αγαπάει την πατρίδα μας... Ζητάω πολλά; Το ξέρω. Παιδικές μνήμες ή ουτοπίες.....

Ο Γιώργος Θαλάσσης, ή "παιδί-φάντασμα", είναι χαρακτήρας του ελληνικού κόμικ Μικρός Ήρως, τον οποίο εμπνεύστηκε στα 1953 ο εκδότης και συγγραφέας Στέλιος Ανεμοδουράς και μετέφερε στο χαρτί το πενάκι του εικονογράφου Βύρωνα Απτόσογλου.

Πρόκειται για ένα έφηβο παιδί, ορφανό από πατέρα και άριστο γνώστη πολεμικών τεχνών, το οποίο αποφασίζει να δώσει τον υπέρ-πάντων αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό των κατακτητών, κατά τη διάρκεια της

τριπλής κατοχής της χώρας μας, από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους.

Πιστοί σύντροφοι στις προσπάθειές του στέκονται η αγαπημένη του Κατερίνα, με την οποία τον συνδέει πλατωνική ερωτική σχέση και το "αιώνια πεινασμένο παιδί", ο ευτραφής, καλοκάγαθος "Σπίθας".

Το 1976 το Ελεύθερο Θέατρο παρουσίασε στο Άλσος Παγκρατίου το σπονδυλωτό έργο «Το τραμ το τελευταίο», όπου τους ρόλους του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνα και του Σπίθα ερμήνευσαν αντίστοιχα ο Ντίνος Λύρας, η Υβόνη Μαλτέζου και ο Γιώργος Σαμπάνης. Στην εκδήλωση εκείνη ακούστηκε για πρώτη φορά η σύνθεση (σε στίχους και μουσική δική του) του Λουκιανού Κηλαηδόνη «πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, Μικρέ μου Ήρωα

Γιώργο Θαλάσση»

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί

για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα,

κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:

“νομίζω πως το κρύβει στην κουζίνα”.

Εσύ να παίζεις με το θάνατο κρυφτό

κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,

μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό

εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει

καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση

που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει

Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση.

- “Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ

είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει,

κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτηταί

θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει”.

Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί

είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο,

θα σου αναθέσουν μια καινούργια αποστολή

με ευχές για καλή τύχη απ’ τον «Χ2».

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά

αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες,

χωρίς τον Σπίθα ίσως να ‘ταν πιο καλά

παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική

για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,

σκέφτομαι, λέω, που να ξέραν μερικοί

πως σ’ όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή

μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες στην πείνα,

με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη “Χι”

μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό

μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο,

κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ

μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός

γι’ αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του,

και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός

με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά

με κάποιο σφύριγμα που σού ‘μαθε τσοπάνος,

κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά

θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω

που να μην το ‘χει πει κανένας για κανέναν

εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω

μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει

καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση

όπου κι αν είσαι, θα ‘χεις γεράσει

Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση.

Αυτόν τον "Μικρό Ήρωα" ή μεγάλο,