Ούτε μια γλάστρα με βασιλικό, με ένα πανέμορφο γεράνι κάτι
που να δείχνει ότι το σπίτι κατοικείται από ανθρώπους……… Καταλαβαίνω πως αυτοί
που κατοικούν έχουν στείρα καρδιά, μίζερη ζωή και κατάθλιψη. Κάποτε, ρώτησα μια
κυρία πενηντάρα. « Γιατί δεν βάζεις λίγο πράσινο στην όμορφη βεράντα σου;» «Μα
τι λες τώρα; Να μου βγουν χώματα στα πλακάκια; Να μου μαζευτούν σφίγγες; Να θέλουνε
και πότισμα και να μαζεύω νερά; Τρελή είμαι;» Τα έχασα. Πρώτη φορά άκουσα πώς
να στολίζεις με χρώμα τις μέρες σου είναι τρέλα! Έτσι κατάλαβα πως οι στείρες
καρδιές δεν έχουν χώρο να γαληνέψουν με το άρωμα ενός κατακόκκινου τριαντά- φυλλου,
δεν καμαρώνουν ένα πελαργόνι που παίζει με τα χρώματα, δεν οσμίζονται ένα
τρυφερό γιασεμάκι που με τη μυρωδιά του μεγάλωσαν, κρίμα. Κρίμα γιατί αυτό τους
βγαίνει και στην καθημερινότητα. Δίνουν με κόπο το χέρι τους να χαιρετίσουν,
δεν καλούν κόσμο στο σπίτι τους να μην τους το λερώσουν, αλλάζουν πεζοδρόμιο να
μην τους ακουμπήσει το μικρό σκυλάκι που τους κοιτάει όλο λαχτάρα για ένα χάδι.
Κακόμοιροι άνθρωποι, κακόμοιρα ανθρωπάκια, ποτέ δεν παίξατε με λασπίτσες, ποτέ
δεν βάλατε σε μια γωνιά ένα κουκούτσι από λεμόνι για να φυτέψετε μια λεμονιά,
ποτέ δεν ανοίξατε την καρδιά σας να μπουν μέσα χρώματα κι αρώματα, ποτέ δεν νιώσατε
την ευδαιμονία της δημιουργίας……. Σας λυπάμαι και θλίβομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου