Ναι. Με παρέσυραν οι διαφημίσεις και η νοσταλγία πως, κάπου εκεί, θα ξαναδώ τον μπαμπά μου να διαβάζει την «Ακρόπολη». Ναι, πήγα να αντλήσω την εποχή της μιζέριας λίγο glamour παλιάς εποχής, λίγο ευγένεια που λείπει σήμερα, λίγο από την παλιά αίγλη του ιστορικού σημείου. Απόντα όλα…. Η (πως αλήθεια ονομάζεται) κ. επί της υποδοχής, με το ντοσιέ στο χέρι, αναγγέλλει με τον δέοντα στόμφο: Τα
τραπέζια είναι ρεζερβέ για φαγητό, εάν βρείτε έξω; Έξω, ένας σερβιτόρος σε όοοοολο τα πεζοδρόμιο να πηγαινοέρχεται αμήχανος, εγώ να ζητάω κατάλογο που δεν ήρθε ποτέ, ο κόσμος να διαμαρτύρεται, μια κοπέλα να κοιτά που ν’ αφήσει δυο νεράκια και… όταν ήρθαν οι σοκολάτες, ας πούμε το κατασκεύασμα σοκολάτα, που είχαμε παραγγείλει, χωρίς νεράκια, χωρίς χαρτοπετσέτες και….χωρίς κουταλάκια, τότε κατάλαβα πως είχαν δίκιο οι διπλανές μου κυρίες που μου είπαν: μην καθίσετε, τα μεταξωτά βρ@@@α , θέλουν επιδέξιους κ@@@@ς ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου