Διάβασα σε σελίδες φίλων για τον καστανά που συνελήφθει γιατί δεν έκοψε απόδειξη για τα καστανάκια του και για μια χορταρού στη λαϊκή της Αθήνας που δεν είχε άδεια να πουλάει τα χόρτα που μάζευε η ίδια στο βουνό (ήταν και καθαρισμένα). Έτσι μου ήρθε στο μυαλό η τελευταία μου επίσκεψη
στο 1ο νεκροταφείο. Πηγαίνω συχνά να πω δυο λόγια στον πατέρα μου, στον παππού μου και σε όλους τους αγαπημένους που έφυγαν απ’ τη ζωή μου. Σαν καλή; Χριστιανή τους ανάβω τα καντήλια, θυμιατίζω και περιμένω τον παπά να μου κάνει τρισάγιο. Κατόπιν «σφυρίγματος» με την σφυρίχτρα του, γενικών καθηκόντων, κηπουρού έρχεται ο παπάς που είναι στη βάρδια, λέει κάτι βιαστικά ακατάληπτα λόγια, περιμένει το αναγκαίο ρεγάλο και τρέχει στο επόμενο σφύριγμα. Γι’ αυτό το ρεγάλο τώρα, θα πρέπει να κόβει απόδειξη; Και πως θα κουβαλάει μαζί του το μαγικό μηχανάκι που όλοι πρέπει από τον καινούργιο χρόνο να έχουν; Σκέψου παλιά που κάθε πρωτομηνιά ερχόντουσαν στο σπίτι μα να κάνουν αγιασμό; Τώρα πια δεν έρχονται. Παρεμπιπτόντως, ρώτησα κάποτε κάποιον ιερέα γιατί λένε πως νοιάζονται για τα παιδάκια που λιποθυμούν από πείνα ενώ μπορούν με τα κοσμήματα, τα πανάκριβα κοσμήματα, που στολίζουν το…απέριττο ράσο τους, να τα ταΐζουν για αρκετό καιρό; Μου είπε πως ο Επιστήθιος Σταυρός δεν είναι ένα πολύτιμο κόσμημα, αλλά είναι κατ' εξοχήν σύμβολο αυταπάρνησης, προσφοράς και θυσιαστικής διακονίας. Ε, «παρεμπιπτόντως» δεν το κατάλαβα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου