300 ρεμάλια μας στερούν τα όνειρά μας….

Πάνω που πήγα να ξεχάσω πια τους τριακόσιους της βουλής, ήρθε και το πόθεν αίσχος (πω πω αίσχος τους) και….έχασα τον ύπνο μου. Τόσα ακίνητα ο καθ’ ένας τους, ορφανοτροφεία θα προικίσουνε; Κάτι αυτοί, κάτι η Εκκλησία δεν έμεινε ακίνητο για ακίνητο στην Αττική και στα περίχωρα. Ήθελα να ήξερα γιατί κλαίγονται που 

με τόσα περιουσιακά στοιχεία έπρεπε να χαμογελούν  Ολημερίς και ολονυχτίς. Λέτε γι’ αυτό να κόπτονται για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων; Λέτε γι’ αυτό να τερματίσανε άρον άρον την αποχή των συμβολαιογράφων;

«Τα όνειρά μας δεν είναι ούτε πράσινα, ούτε μπλε, ούτε κόκκινα... Δεν θα επιτρέψουμε σε 300 ρεμάλια να μας στερήσουν τα όνειρά μας... Ζούμε την κρίση δεν είμαστε παιδιά που κοιμόμαστε... Μην παίζεται με το μέλλον μας... Μας ανήκει...», είναι μερικές από τις ατάκες που ακούστηκαν από τα χείλη μαθητών

εδώ και λίγα χρόνια, το 12 ή 13 νομίζω, και κανείς μα κανείς δεν το άκουσε…..