Κυρία μου, σε σας απευθύνομαι…..

Ήταν 11 η ώρα και έπινα το δεύτερο καφεδάκι μου στην βεράντα όταν άκουσα χαρούμενες παιδικές φωνές να ακούγονται από τον πολυσύχναστο δρόμο του Παγκρατίου που μένω. Έσκυψα να δω και είδα καμιά 35ρια χαρούμενα παιδάκια να πηγαίνουν κατά ηλικίες και ομάδες προς το Καλλιμάρμαρο. Μπροστά, μια δασκάλα

που από το ύφος της διέκρινα πως βλαστήμαγε την ώρα και την στιγμή που διάλεξε αυτό το επάγγελμα, πίσω της τα παιδιά και ούτε κανείς άλλος δάσκαλος, ούτε κάποιος σχολικός φύλακας που να προσέχει τα χαρούμενα παιδάκια που κουβεντιάζοντας και γελώντας μεταξύ τους δεν πρόσεχαν ούτε φανάρια ούτε σταυροδρόμια για αυτοκίνητα ή μηχανάκια. Από τη μια χάρηκα που όπως έμαθα τα πήγαινε (η δασκάλα μόνη της) στο μουσείο της Ακρόπολης, από την άλλη εξοργίστηκα που δεν υπήρχε κάποιος ακόμα να τα προσέχει από αυτοκίνητα και από …ανθρώπους. Χάθηκε η παιδεία και η ευθύνη στους αυριανούς πολίτες αυτής της χώρας. Σαν σε κάποιους, να τους είναι αδιάφορο αν μεγαλώσουν ασφαλή αυτά τα παιδιά ή αν κάποιος ή κάποιοι τους κόψουν αυτό το χαρούμενο γέλιο βάναυσα και απότομα. Κυρία μου, στην δασκάλα απευθύνομαι, εσείς που μπορούσατε άνετα να ακολουθήσετε άλλο επάγγελμα μια και αυτό σας φέρνει δυσφορία, αν μέσα σ’ αυτά τα παιδιά που πάτε υπ’ ευθύνη σας στο μουσείο ήταν και το δικό σας το παιδί, δεν θα το κρατούσατε απ’ το χέρι να περάσει απέναντι ή δεν θα το αφήνατε να περάσει πρώτο από εσάς για να το προφυλάξετε; Σας τα εμπιστεύτηκαν κάποιοι γονείς που πιστεύουν σε σας.