Πάμε σαν άλλοτε……..

 

Τότε, που ο Χρόνος είχε τέσσερις εποχές….
Τώρα έχει μόνο δύο.
Τότε, δουλεύαμε οκτώ ώρες….
Τώρα, χάσαμε πια το μέτρημα.
Τότε, είχαμε χρόνο και χρήμα για καφεδάκι με τους φίλους μας….
Τώρα, τα λέμε μέσω facebook & skype.
Τότε, είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, τα αστέρια. Το φεγγάρι…..
Τώρα, 

κοιτάμε μόνο μια οθόνη υπολογιστή.
Τότε, παίζαμε ποδόσφαιρο, μήλα, κρυφτό και κυνηγητό με γόνατα ματωμένα στις αλάνες….
Τώρα, νομίζουμε πως παίζουμε παιχνίδια στο facebook.
Τότε, είχαμε φλερτ, κρυφά ραντεβού, πεταλούδες να χορεύουν στην καρδιά μας, κρυφά κλάματα στα μαξιλάρια….
Τώρα, ένα απλό σεξ και…έξω απ’ την πόρτα.
Τότε, κοιτάζαμε τους ανθρώπους στα μάτια…
Τώρα, δεν τολμάμε να δούμε τα μάτια του άλλου.
Τότε, λέγαμε συγνώμη
Τώρα, στέλνουμε sms
Τότε, ο λόγος μετρούσε καλύτερα από υπογραφή…
Τώρα, συμβόλαια, επιταγές, όλα ακάλυπτα, ο Τειρεσίας ξέρει.
Τότε, είχαμε δυο κανάλια και όταν έπαιζε ένα εκ των δύο τον «Άγνωστο Πόλεμο» άδειαζαν οι δρόμοι……
Τώρα, έχουμε 100 κανάλια με βρισιές, χυδαιότητες, τούρκικες σειρές και κάποτε και ξύλο να ξυπνάνε τα αίματα.
Τότε, ήταν γιορτή όταν αγοράζαμε ρούχα για την κάθε σεζόν…
Τώρα, έχουμε άγχος αν μια μέρα δεν αγοράσουμε κάτι….μοδάτο.
Τότε, υπήρχε μια λεβεντιά να παραδεχόμαστε πως κάπου, κάποτε, κάναμε λάθος…
Τώρα, λέμε πάντα «αυτός φταίει».
Αυτό το «Τότε» το λέγαμε Ζωή…
Τώρα, πώς να το πούμε;

Υ,Γ. Ευχαριστώ τη φίλη Βίκυ Παππά για το έναυσμα!