Έσπασε κορίτσι μου το καλούπι.....

Τώρα φυσικά, αν ήταν κοντά μας  η Ζωίτσα μας, η ανε-
πανάληπτη Λάσκαρη, θα ακούγαμε το καμπανιστό υπέροχο γέλιο της και θα απομακρυνόταν με την ελαφίσια της περπατησιά από κοντά μας. Δεν την αφορούσαν ποτέ τα «τερτίπια» και οι απομιμήσεις τα θεωρούσε…. δευτεράντζες 

και χάσιμο χρόνου. Θα πήγαινε στο σαλόνι της, θα μελετούσε κάποιο ρόλο που γούσταρε και θα έφτιαχνε τα περίτεχνα σκουλαρίκια της που ήταν το σήμα κατατεθέν της . Τα υπόλοιπα (σκουλαρίκια και οι φέρουσες αυτά) της ήταν πάντα παντελώς αδιάφορα. Οπότε καλή μου κοπελίτσα, μην μπαίνεις στον κόπο να προσπαθείς να υποδυθείς κάτι άπιαστο. Ζωίτσες κυκλοφορούν μια φορά και μετά… σπάει το καλούπι.