Καλό μήνα παίδες και τα καλύτερα…. έρχονται!

Μάρτης μου ο Θεός ξύπνησα με καλή διάθεση πρωτομηνιάτικο, παρεμπιπτόντως καλό μας μήνα, μα πάντα υπάρχει κάτι που μου χαλάει τη διάθεση, με προβληματίζει και γίνομαι σαν τους γκρινιάρηδες γέρους του πάλαι ποτέ Μάπετ σόου … 

Άνοιξα το ραδιόφωνο να ακούσω κανένα άσμα να πάει καλά η μέρα μου και να το ερώτημα, μου ήρθε 

 

κατακέφαλα σαν γλάστρα από ψηλό μπαλκόνι.  

Η αείμνηστη Σοφία Βέμπο να μου άδει «πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα» το Valse του 1938 σε μουσική Κώστα Γιαννίδη και στίχους Σπυρόπουλου Παπαδούκα που ακουγόταν στην επιθεώρηση «Βιολέττα» την μεγάλη επιτυχία του θιάσου Μηλιάδη- Κυριακού που παιζόταν στο θέατρο Σαμαρτζή, το άκουσα σήμερα σε ρυθμό ραπ νομίζω….

Εκεί μου ήρθε το ερώτημα. Δεν υπάρχουν σήμερα ούτε στιχουργοί ούτε μουσικοί μα, ούτε εμπνεύσεις; Σήμερα τα πάντα είναι ατμός, που έλεγε ο αείμνηστος Βέγγος – Θρασίβουλας;  

Αφήστε βρε τα τραγούδια που έχουν γράψει ιστορία και φτιάξτε καινούργια που να μείνουν στην ιστορία όχι να εξατμίζονται σαν ατμός. Ταλέντα υπάρχουν, ξεστραβωθείτε να τα βρείτε…