Εμείς τι ρόλο βαράμε;

 

 

Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, τι λέω η γυναικά, υπήρχαν οι επαρχίες, τα χωριά, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, αυτοί τέλος πάντων που αγαπάγανε τη γη τους, τα ζωντανά τους, που διασκέδαση τους ήταν το καφενείο, που την Κυριακή όλοι ήταν γύρω απ' το τραπέζι και 

 

κάνανε την προσευχή τους ευχαριστώντας το Θεό για τα καλούδια που τους είχε στο τραπέζι και που με κόπο και δρωτάρι τα απολαμβάνανε/
Και μετά, σαν τους Ινδιάνους με τα καθρεφτάκια και τα ουίσκια, ανακαλύψανε τα στριπτιζάδικα, τον Πλούταρχο, την Άντζελα, τα μπουζούκια της Εθνικής οδού, τους πήρε ο ύπνος το πρωί, η γυναίκες μάθανε τα κομμωτήρια και τα μανικιούρ - πεντικιούρ, πάει η φτέρνα η αγκαθωτή από το χώμα και το κυριότερο την ισότητα δηλαδή με κερατώνεις  μια σε κερατώνω δυο και να τα τα Σόδομα και τα Γόμορρα ...
Έτσι φτάσαμε να χάσουμε την αγροτιά με
ταξύ Μυκόνου και Λ. Συγγρού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ κοκαΐνης και ράπερ - τράπερ μουσικήςκαι πάει λέγοντας....
Κι έτσι, βγήκα η γυναίκα να ψωνίσω τα προς το ζην, με χαρτάκι που έγραφε τα απαραίτητα και μόνον μην ξεφύγω από το μπάτζετ και μείνει απλήρωτο το ρεύμα και εκεί κατάλαβα πια τι ρόλο καλούμε να παίξω η Ελληνίδα.

Φάβα από την Τουρκία, κρέας από την Αργεντινή και για φθηνότερο από την Γαλλία, παρεμπιπτόντως εγώ νόμιζα η αθώα πως από την φίλη Γαλλία παίρνουμε μόνον αεροπλάνα... Που είχαμε μείνει; Α, παζλ για τα καμάρια μου από την Πολωνία, λεμόνια και σκόρδα από Αλβανία, πατάτες Κύπρου, ντομάτες αγνώστου προελεύσεως με το κοτσάνι στην καρδιά της ντοματούλας κρυμμένο, μην το δει ο ήλιος. Η λαϊκή της γειτονιάς να σφύζει από πωλητές που δεν ξέρουν και καλά Ελληνικά να ζητάς ένα κιλό χορταράκια του βουνού, ποιου βουνού θα σας γελάσω, και να σου λέει "κυρία δυο κιλά βγαίνει φτάνει", θα έρθεις καλό μου αγόρι να φάμε μαζί; γατί εγώ δυο κιλά θα τα τρώω ένα μήνα ούτε κατσίκα δηλαδή που μου κατσικώθηκες στη χώρα μου και θα μου επιβάλεις πόσο θες εσύ να φάω, ασταδιάλα...

Κι έτσι, με τούτα και με κείνα το αποφάσισα πως άλλη χώρα γεννήθηκα, άλλη χώρα με μεγάλωσε  και σε άλλη χώρα μένω. Και ναι, δεν μου φταίνε οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί, το κράτος και όλα αυτά που καθημερινά αναθεματίζω, μου φταίει το κεφάλι μου το ξερό που όταν μου είπανε πως έγινα Ευρωπαία το καταχάρηκα και ζητωκραύγασα πως μπήκα στον πολιτισμό κι έτσι έχασα την Δημοκρατία μου μέσα...