Από τον Αθανάσιο Διάκο και το Μαράκι στις Σφήκες, Του στυλ να μην ξεχνιόμαστε….

 

Άφησα να περάσει ο κουρνιαχτός, να περάσει λίγος χρόνος  προτού σας πω την γνώμη μου γα το πιο πολυσυζητημένο θέμα των ημερών. Όχι, δεν πρόκειται για την Βανδή και τον Μπισμίκη στις διακοπές τους και το πόσο ερωτευμένοι κτλ. Πρόκειται για τις «σφήκες» της Κιτς οπούλου  που ταράξανε τα ήρεμα νερά της Επιδαύρου, τάραξαν τους ηθοποιούς που δεν αξιώθηκαν να παίξουν στον ιερό αυτό χώρο, τάραξαν τους ηθοποιούς που έχουν παίξει, τάραξαν τους  κριτικούς που … έσκισαν τα πτυχία τους, τάραξαν κι εμένα που είχα λατρέψει την Μαρία Ξενουδάκη που είχε ιδρύσει  το Αντιθέατρο το 1978.

 

 Όταν όμως  εγώ τουλάχιστον είχα πει πως ούτε με αναπηρικό καροτσάκι δεν θα πήγαινα να δω  το "Μαράκι έκλασε" τι έπρεπε να περιμένω; Αυτοί όλοι που σηκώθηκαν στο 10λεπτο να φύγουν δεν ήξεραν για το Μαράκι; Απλά, για μια ακόμα φορά οι αρχαίοι συγγραφείς κατακρεουργούνται κι εμείς απλά πληρώνουμε ….  
Ωστόσο οι «Σφήκες», δεν είναι η μόνη παράσταση της σκηνοθέτιδας που δίχασε τους θεατές. Το έργο «Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή» ήταν η πρώτη συγγραφική θεατρική απόπειρα της Λένας Κιτσοπούλου, στο πλαίσιο του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών το 2012.   Η Λένα Κιτσοπούλου τότε, εμπνεύστηκε και παρουσίασε τον ήρωα της Επανάστασης ως βαρύμαγκα ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου με τζιν και τσαρούχια, που βρίζει και δέρνει τη γυναίκα του επειδή τη ζηλεύει, ώσπου εκείνη τελικά τον απατά με Κούρδο λαθρομετανάστη. Στο τέλος δε της παράστασης, ο «κερατάς» Αθανάσιος Διάκος στο τέλος σκοτώνει την έγκυο γυναίκα του σε ένα έγκλημα πάθους.