Όχι, δεν αναφέ - ρομαι στην ελληνική ταινία που έσπασε ταμεία μα στους Έλληνες δημοσιογράφους, μικρούς, μέτριους (ναι, υπάρχουν και αυτοί) μεγάλους που κάθονται αγέρωχοι στο θρόνο τους, τηλεπαρουσιάστριες,
τηλεπαρουσιαστές, πανελίστες και όσοι σχεδόν ασχολούνται με την βασανισμένη μικρή οθόνη που έχουν βρει το βούτυρο το καλό, για να μην πω και το τυράκι ακόμα, την Ειρήνη Μουρτζούκου.
Μόνο σε διαφημίσεις δεν την έχουμε δει ακόμα, προσέξτε, ακόμα λέω, οσονούπω όλο και θα το παρουσιάσει και κάποιος υπερσύγχρονος διαφημιστής.
Κάπου τους ειρωνεύεται, κάπου τους τραμπουκίζει, κάπου το παίζει θλιμμένη και αδικημένη, κάπου είναι τσαμπουκάς μα, το ζουμί της υπόθεσης είναι πως αυτό το πλάσμα είναι καθημερινά στο σαλόνι μας αντί να βρίσκεται εκεί που πρέπει και ο νοών νοείτω.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι αυτοί, κανόνες που σπρώχνουν την κοινωνία στην απόλυτη βρωμιά και σαπίλα με λίγες υπεράνθρωπες αναλαμπές που πολλές φορές τις περισσότερες μάλλον, δεν φτάνουν ούτε στο κατώφλι των στούντιο που παράγουν εκπομπές , πάντα με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις …. Για αυτές τις φωτεινές εξαιρέσεις αξίζει να μιλάμε και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου