Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Αφού την χτυπούσε μετά γινόταν πολύ τρυφερός μαζί της. Της άγγιζε το πρόσωπο κι έκλαιγε. Τα μαλλιά του ήταν πυκνά μαύρα και πολύ απαλά. Έβαζε το κεφάλι του στην αγκαλιά της και αυτή τον χάιδευε. Για ένα φεγγάρι αυτός έβλεπε έναν γιατρό. Έτσι της είχε πει. Για ένα μήνα δεν την χτυπούσε καθόλου. Ύστερα μία νύχτα κάποιος τηλεφώνησε αργά στο σπίτι της την ώρα που ήταν κι αυτός εκεί. Είσαι πουτάνα της φώναξε και εκσφενδόνισε το τηλέφωνο ξεριζώνοντας το από την μπρίζα, νομίζεις ότι δεν ξέρω πως ήταν ένας από τους γκόμενούς σου αυτός που πήρε και έκλεισε; Η Άννα δεν απάντησε. Ήξερε από παλιά καλά πώς να φεύγει.
Πετούσε ψηλά και έφτανε στο καμπαναριό μιας εκκλησίας, από εκεί χαιρετούσε ένα κοπάδι λευκές αγριόχηνες, η μία είχε κόκκινα φτερά, η Άννα κουνούσε τα χέρια και πετούσε μαζί τους, ένιωθε τον ίλιγγο και την έξαψη του πετάγματος, ήταν όπως όταν έκανε έρωτα μαζί του, πάντα μετά το ξύλο, που μερικές φορές απογειωνόταν άφηνε τα σεντόνια και πετούσε στο ταβάνι.
Της έδωσε γροθιά. Γεύτηκε το αίμα που έτρεχε από την μύτη της και έτρεξε αμέσως στο μπάνιο. Αυτός από έξω χτυπούσε την πόρτα και την παρακαλούσε να ανοίξει. Δεν του άνοιξε όλο το βράδυ. Έριξε κάτω μερικές πετσέτες και κοιμήθηκε στο γυμνό πάτωμα του μπάνιου. Όλη την νύχτα ονειρευόταν πως παίζει κουτσό στα αστέρια.
Την άλλη μέρα βρήκε ένα φάκελο στο γραμματοκιβώτιό της. Κάποιος τον είχε τοποθετήσει εκεί γιατί δεν έδειχνε να είχε σταλεί με το ταχυδρομείο. Μέσα υπήρχε ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Επάνω κάποιος είχε κολλήσει περίεργα γραμματάκια από πολύχρωμα χαρτόνια σε διάφορα σχήματα και χρώματα που χόρευαν σε ένα περίεργο κολλάζ. Σχημάτιζαν μια φράση. ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ. ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ.
Εκείνο το βράδυ όταν αυτός ήρθε αυτή δεν άνοιξε την πόρτα. Τον άκουγε να ουρλιάζει απέξω, να κλωτσάει, να απειλεί να φέρει λοστό, άκουγε την εναλλαγή χρωμάτων στην φωνή του, πρώτα κατακόκκινη θυμωμένη και μία στρατιά από τεράστια έντομα περπάτησαν στην ραχοκοκαλιά της, ύστερα απειλητική μοβ πιο υπόκωφα τρομακτική και σιγανή που έκανε τα μέλη της να παγώσουν απ’ τον φόβο, ύστερα τρυφερή και παιδική, γινόταν το μωρό της, εκείνο που έχασε πριν γεννηθεί, μικρό έμβρυο που την κοιτούσε με υγρά μάτια και την παρακαλούσε να τον αφήσει να χωθεί στην μήτρα της και να τον προστατεύσει, αυτός που είναι πια σάρκα αδιαχώριστη από την δική της, άκουγε τα λόγια του να κυλούν κάτω από την πόρτα της σαν αίμα, όμως σκεφτόταν το ανώνυμο γράμμα, θα σε σκοτώσει έλεγε και προς τα ξημερώματα κάλεσε την αστυνομία.
Ποτέ δεν ξαναείδε τον Αντώνη από τότε. Την άλλη μέρα όμως όταν έβγαλε έξω τα σκουπίδια είδε με έκπληξη μέσα στον σάκο αποκόμματα από χρωματιστά χαρτόνια και μία χρησιμοποιημένη κόλλα. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή η Άννα κατάλαβε επιτέλους. Κάθισε με την παλιά της ρόμπα σε μία αναπαυτική πολυθρόνα με ένα φλιτζάνι καυτό τσάι στο χέρι και αγκάλιασε για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια τον εαυτό της.
Από την Χλόη Κουτσουμπέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου