«Ποιος τη ζωή μου»…Συνέντευξη στη Μάρθα Μαυρίδου…

“Όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι είναι απογοητευμένοι”: συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλτινού στο elniplex

Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ένας άνθρωπος της τέχνης. Το όνομά του, είναι συνδεδεμένο με παραστάσεις και δουλειές που έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό τους την ποιότητα και αφήνουν σφραγίδα στα δρώμενα του καλλιτεχνικού χώρου. Ακόμα και οι συμμετοχές του σε τηλεοπτικές παραγωγές ήταν πολύ προσεγμένες και η παρουσία του έδινε έναν αέρα διαφορετικό.
Από την Παρασκευή υποδύεται τον πατέρα του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, ενός ανθρώπου με τον οποίο η σχέση είναι «καρμική», όπως ο ίδιος μας είπε.  

Με αφορμή το αφιέρωμα του elniplex στον σπουδαίο μας Μίκη και τον ρόλο του στην παράσταση «Ποιος τη ζωή μου» που ξεκίνησε προχθές, Παρασκευή, 10 Μαΐου στο θέατρο Badminton, δέχτηκε να μας παραχωρήσει συνέντευξη και να μιλήσει ανοιχτά για τα παιδικά του χρόνια, τα παιδιά του, την σπουδαία αυτή παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, αλλά και την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Με πολλή χαρά σας παρουσιάζουμε τον κύριο Γρηγόρη Βαλτινό.

Συνέντευξη στη Μάρθα Μαυρίδου…

Πως είναι να γυρνάει κανείς στην πόλη που τον γέννησε; 
Έχω μια περίεργη σύνδεση με τη Θεσσαλονίκη, και δεν εννοώ μόνο που ερχόμαστε εδώ και είναι κατά κάποιο τρόπο μια δραπέτευση από την Αθήνα. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και λίγο γονιδιακό. Επειδή ακριβώς γεννήθηκα εδώ, επειδή αποκόπηκα πάρα πολύ νωρίς, απογαλακτίστηκα από τη Θεσσαλονίκη εντελώς πολύ μικρός, είναι μία μόνιμη στέρηση στα κύτταρά μου και νιώθω πολύ οικεία όταν έρχομαι. Πέρα από αυτό, ισχύει σίγουρα η δραπέτευση, γιατί εδώ σταματάει το μαστίγιο της Αθήνας, το κυνήγι. Είναι τεράστια ηδονή όταν σε παίρνουν τηλέφωνο από την Αθήνα και τους λες «Σας ζητώ συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό γιατί είμαι στην Θεσσαλονίκη». Η πόλη χτισμένη δίπλα στη θάλασσα, σε βοηθάει πολύ σ’ αυτό. Οι άνθρωποι εδώ είναι αλλιώς, έχω φίλους, παρέες και τελικά είναι μεγάλη ξεκούραση να ξυπνάς το πρωί και το μόνο σου πρόβλημα να είναι που θα πάμε για ουζάκι το μεσημέρι. Στην Αθήνα οι πολλές δουλειές δεν σου αφήνουν περιθώρια. 
Άρα αυτό γίνεται και λίγο ενσυνείδητα; Η Θεσσαλονίκη είναι η αφορμή για να ξεκουραστείτε;
Μπορεί να είναι και αυτό. Εγώ βέβαια έχω και μία εμμονή. Έχω εξισώσει μέσα μου την Θεσσαλονίκη με την Αθήνα. Θέλω δηλαδή κάθε παράσταση που κάνω στην Αθήνα, να την φέρνω και εδώ. Δεν βρίσκω τον λόγο να μην τη βλέπει και η Θεσσαλονίκη. Και δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι, ένα συμπλήρωμα στις εισπράξεις του έτους. Είναι μια επιθυμία που έχω να δείχνω και εδώ τη δουλειά μου. Θεωρώ το κοινό εκπαιδευμένο θεατρικά, και με το Κρατικό Θέατρο, και με τους θιάσους που περνάνε από δω. Σε σχέση με 20-30 χρόνια πριν τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς. Έχουν δημιουργηθεί υπέροχοι χώροι, το Βασιλικό Θέατρο, το θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, το Μέγαρο, γίνανε ωραία θέατρα, μικρές σκηνές, πειραματικές, νεανικές… η Θεσσαλονίκη είναι πια ίδια με την Αθήνα.
Το κοινό ανταποκρίνεται στα καλέσματά σας;
Το κοινό της Θεσσαλονίκης δεν με έχει προδώσει ποτέ. Αλλά νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί δεν το έχω προδώσει κι εγώ. Ούτε μία φορά δεν έχω περάσει από εδώ με παράσταση χαμηλών απαιτήσεων και προσδοκιών. Ό,τι κάνω στην Αθήνα θέλω με τον ίδιο τρόπο να το φέρνω και εδώ. Η πρόθεσή μου απέναντι στην Θεσσαλονίκη είναι αγνή, καθαρή και έχω δημιουργήσει εξίσου με την Αθήνα, μια σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό. Ξέρουν εκ των προτέρων πως η παράσταση που θα έρθουν να δούνε είναι αν μη τι άλλο υψηλού επιπέδου.

  Για πάμε λίγο τώρα στο επόμενο βήμα. Μιλήστε μου για το «Ποιος τη ζωή μου»…
Ήτανε μια ιδέα του Θέμη Μουμουλίδη, ο οποίος έκανε και το κείμενο σε συνεργασία με τον κύριο Θεοδωράκη – ο οποίος μάλιστα παρακολουθεί βήμα βήμα την εξέλιξη-, όπου με αφορμή τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη διατρέχουμε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ένα μάθημα ιστορίας, μέσα από τη ζωή ενός αγωνιστή, ο οποίος άγγιξε και τον αγγίξανε όλα τα σύγχρονα γεγονότα. Παρακολουθούμε μέσα στην παράσταση τις πηγές της έμπνευσής του, γιατί επέλεξε τον τάδε στίχο, γιατί έγραψε τον τάδε στίχο, γιατί επέλεξε τον τάδε ποιητή. Τι ήταν τελικά αυτό που πρόσφερε ο Μίκης στον πολιτισμό της χώρας του; Είχε ένα όραμα ο Μίκης. Όλος ο περίγυρος του έλεγε να ασχοληθεί με την κλασσική, την ακαδημαϊκή μουσική και ο Μίκης κάποια στιγμή, εις βάρος της κλασσικής μουσικής, απαρνήθηκε αυτή την πορεία και στρατεύτηκε στο να κατεβάσει την καλή μουσική και την μεγάλη ποίηση στον λαό. Αυτό συνάδει με την αγωνιστική ιδιότητα του Μίκη. Γιατί και σε αυτό το επίπεδο ο Μίκης ήταν προοδευτικός. Τόλμησε να το κάνει. Αναγκάστηκε να γράψει τραγούδια για να κατεβάσει τη μεγάλη ποίηση στον κόσμο, παραμέρισε τον ακαδημαϊκό καλλιτέχνη που όμως, όταν έχεις μεγάλο ταλέντο ακόμα και σ’ αυτά τα λαϊκά τραγούδια, αν τα παρατηρήσει κάποιος, μουσικά, ρυθμικά, μελωδικά, εντοπίζει κλασσικές φόρμες και ελληνικούς ρυθμούς. Ποιος να το πιστέψει πως το μεγαλύτερο μέρος του Άξιον Εστί, είναι τσάμικος (Εδώ τραγουδάει).
Εγώ προσωπικά είμαι πανευτυχής γιατί ο Μίκης με σημάδεψε. Είμαι παιδί της μεταπολίτευσης γιατί στη δικτατορία ήμουνα πολύ μικρός, αλλά ήδη είχαμε αρχίσει να ακούμε Θεοδωράκη κρυφά με τα ακουστικά, μέσα στη δικτατορία, και πάρα πολλοί μας λέγανε, ακούτε αυτόν τον κομμουνιστή θα έρθουν να σας συλλάβουν. Καταλαβαίνεις μετά…η μεταπολίτευση, πορείες, διαδηλώσεις είτε χαράς είτε διαμαρτυρίας για να μπουν τα πράγματα σ’ έναν καλύτερο δρόμο. Έχω φάει καπνογόνα και δακρυγόνα και να παίζει στα ηχεία ο Θεοδωράκης.
Και τώρα… πάνω στη σκηνή. Ποια είναι τα συναισθήματα;
Συναισθήματα…Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω ούτε να τραγουδήσω. Έκλαιγα συνέχεια. Και προσπαθούσα να εξοικειωθώ με αυτό το πράγμα. Το είπα και στον ίδιο στην πρόβα. Του λέω, δεν μπορώ να παίξω γιατί κλαίω.
Θα πρέπει να είναι πολύ δυνατό όλο αυτό…
Είναι…και ξέρεις ο ηθοποιός πρέπει να έχει το κοντρόλ. Ο θεατής πρέπει να κλαίει όχι ο ηθοποιός. Εν τω μεταξύ έχω μια καρμική σχέση με τον Μίκη γιατί αργότερα μέναμε στην ίδια γειτονιά, έμενα απέναντί του, και τα παιδιά μου μεγαλώσανε με τα εγγόνια του.
 Είχατε γνωριστεί; Είχατε σχέσεις;
Ελάχιστα. Μετά με φωνάζουν στην ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης». Να απαγγέλω να τραγουδάω και λοιπά. Ποτέ δεν ήμασταν πολύ κοντά, δεν κάναμε ποτέ παρέα, αλλά πάντα τον ένιωθα σαν να είναι ο πνευματικός και καλλιτεχνικός μου πατέρας. Και τώρα έρχεται η στιγμή και  με φωνάζουν στο «Ποιος τη ζωή μου».
Ο ρόλος σας στο «Ποιος τη ζωή μου;»
Είμαι ο πατέρας του. Τώρα έγινα εγώ ο πατέρας του και ένα είδος αφηγητή. Γιατί είναι σαν να αφηγείται την ιστορία ο πατέρας. Που γέννησε αυτό τον μεγάλο άνδρα. Και με αφορμή την αφήγηση και την παρακολούθηση της πορείας του γιου ο πατέρας λέει και κάποια τραγούδια.
Εύστοχη η επιλογή. Η μουσική είναι ζωντανή;
Είναι τρεις ώρες μουσική η παράσταση. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή, κανένα κομμάτι χωρίς μουσική. Ακόμα και στις δραματοποιημένες σκηνές υπάρχουν μουσικά θέματα από κάτω που είναι είτε από το κομμάτι που προηγήθηκε είτε από αυτό που θα ακολουθήσει.
Πόσες ώρες πρόβα την ημέρα;
Δέκα… Εγώ ειδικά που λείπω κάποιες μέρες στη Θεσσαλονίκη λόγω του «Επιθεωρητή», δεν βάζω καμία άλλη δουλειά πέρα από την πρόβα μέσα στην ημέρα γιατί ξέρω πως θα είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο Badminton.
Το Badminton πως είναι σαν χώρος; Έχετε ξαναδουλέψει;
Έχω κάνει μια δυο συναυλιακές παραστάσεις. Είναι καταπληκτικός χώρος, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι χώροι. Σ’ ένα υπέροχο περιβάλλον, μέσα σ’ ένα δάσος, με φοβερά τεχνικά μέσα και δυνατότητες στη σκηνή, χώροι για πρόβες, αποθήκες, παρασκήνια….ακριβώς όπως πρέπει να είναι ένα θέατρο.
 Ας μιλήσουμε για οράματα κύριε Βαλτινέ. Ο Μίκης είναι ένας άνθρωπος που το όραμά του τον οδήγησε τον έκανε τόσο σπουδαίο και τελικά η προσφορά του ήταν τόσο μεγάλη. Σήμερα πιστεύετε πως υπάρχουν άνθρωποι με όραμα στην Ελλάδα;
Όχι…τους έχουν σακατάψει, τους έχουν αποδεκατίσει, τους έχουν ευνουχίσει όλους. Πάνε όλα τα οράματα. Από τη στιγμή που μπήκαμε στην παγκοσμιοποίηση και την ενωμένη Ευρώπη, εξαφανίστηκε ο εχθρός, είναι αόρατος πια, δεν μπορεί να εφαρμοστεί κανένα προσωπικό όραμα και κανένα προσωπικό πρόγραμμα. Και πως θα μπορούσε αφού το σύστημα είναι αυτό που κυβερνάει. Τι όραμα να έχεις; Το μόνο όραμα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος προοδευτικός ή μη, είναι να αλλάξει το σύστημα. Αυτό ναι, είναι ένα όραμα, και το μοναδικό.
Το δικό σας όραμα; Από που εμπνέεστε εσείς, τι είναι αυτό που σας προκαλεί.
Πρέπει να σου πω ότι, όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι είναι μαραζωμένοι, όλοι οι καλλιτέχνες και οι γνήσια προοδευτικοί άνθρωποι, είναι μαραζωμένοι. Τόσα χρόνια, τόσοι αιώνες ποίησης, θεάτρου, μουσικής…. Και τώρα φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι. Που σημαίνει πως όλη τους η δουλειά, όλος τους ο κόπος, όλο τους το όραμα, πήγε χαμένο. Όλοι είναι απογοητευμένοι δεν στο κρύβω. Εκείνο όμως που αποτελεί πηγή έμπνευσης πάντα, είναι ο άνθρωπος. Είναι οι ανάγκες του, είναι η δυστυχία που βλέπει κανείς γύρω του. Και προσπαθεί από το μετερίζι του ο καθένας, μέσα από την τέχνη του, μέσα από τα γραπτά του αν είναι συγγραφέας ή ποιητής, μέσα από τις ταινίες του αν είναι σκηνοθέτης, προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο. Και βεβαίως μέσα από τη διδασκαλία του αν είναι εκπαιδευτικός.
Εμείς, στο elniplex, είμαστε μια ομάδα εκπαιδευτικών και σε εκπαιδευτικούς κυρίως απευθυνόμαστε. Έχουμε όραμα, γι’ αυτό και είμαστε εδώ…
Εκείνο που έλειψε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες είναι η εκπαίδευση. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις έτσι ώστε να μην έχουμε ένα όραμα, ένα πρόγραμμα αν θέλεις. Δεν ξέρω αν ήτανε κι αυτό μέρος του σχεδίου, το να απαξιώσουμε τα πάντα και να βγάλουμε παιδιά που περισσότερο ξέρουνε τις καινούριες κυκλοφορίες στα λαϊκά τραγούδια και λιγότερο αυτά που θα έπρεπε να ξέρουν τα παιδιά στο γυμνάσιο και το λύκειο. Δεν ξέρω αν το σύστημα είναι τόσο οργανωμένο, ή αν εμείς είμαστε λίγο χαλαροί. Ο δάσκαλος πρέπει να πασχίζει για το μέλλον. Δυστυχώς η δικιά του δουλειά αποδίδει αργότερα. Το πώς μπορεί να αποδώσει τώρα με τις σημερινές συνθήκες, αυτό είναι ένα φαινόμενο που έχει να κάνει με όλη την Ελλάδα. Δυστυχώς αυτό δεν αλλάζει. Ο στόχος ήτανε να μπορέσει το σύστημα να πάρει τα κεκτημένα από τους εργαζόμενους. Να μην υπάρχει πια ωράριο, να μην υπάρχει βασικός μισθός, δώρα, γιορτές, να μην υπάρχουν απαιτήσεις γιατί με την παραμικρή απαίτηση σε διώχνω κι έρχεται ο επόμενος. Κατάφεραν να τρομάξουν τόσο πολύ τον κόσμο, να μειώσουν τις θέσεις εργασίας. Δεν ξέρω αν οφείλεται στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, όπως είχε πει ο Μάρξ ότι η μηχανή θα αντικαταστήσει τον άνθρωπο και βρήκανε αυτόν τον τρόπο της κρίσης ώστε να πετάξουν στον Καιάδα πληθυσμούς ολόκληρους λέγοντας πως, «παιδιά δεν σας χρειαζόμαστε άλλο, δουλεύουν οι μηχανές τώρα. Κι αν εσείς θέλετε να δουλέψετε θα πάρετε λιγότερα απ’ αυτά που παίρνει η μηχανή, η οποία έχει μια αγορά, ένα κόστος συντήρησης, έναν χώρο στον οποίο παράγει και αποδίδει το έργο της, έχει έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επενδύσει και περιμένει να έχει κέρδος. Σκέψου, ένα μηχάνημα κοστίζει πιο πολύ απ’ τα μεροκάματα μιας ζωής ενός ανθρώπου…πως θα γίνει λοιπόν…θα αφαιρεθεί από τον άνθρωπο. Το σύστημα τα κατάφερε. Έφερε το πράγμα εκεί που ήθελε. Τι μπορεί να γίνει τώρα; Εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουνε στις μικροδιαμαρτυρίες, μια απεργία τώρα, άλλη μια απεργία την άλλη εβδομάδα, άντε και τον άλλο μήνα, άντε και απεργήσαμε δέκα φορές φέτος. Και τι έγινε; Το σύστημα είναι δυναμικό, μας έχει συνθλίψει και σε μια πιο δυναμική αντίδραση πιστεύω κι εγώ. Δεν μας αρέσει θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα; Αποχή και σιωπή. Όλοι! Όχι μόνο η χαλυβουργία. Όλοι! Να μην τρέχει ούτε νερό από τις βρύσες. Τίποτα. Τι θα γίνει τότε; Ελάτε εδώ…ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει. Κι ο κόσμος ήταν μέρος της διαφθοράς. Ο άνθρωπος έχει την τάση να γλιστράει προς την ευτέλεια, την απατεωνιά, τον διορισμό, την τεμπελιά. Γι’ αυτό ψηφίζουμε πολιτικούς για να μη μας αφήνουνε να παρανομούμε. Όταν όμως ο πολιτικός σ’ αφήνει και παρανομείς γιατί θέλει να τον ξαναψηφίσεις, εσύ τον ξαναψηφίζεις γιατί σ’ αφήνει και παρανομείς… Είναι ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος πρέπει να τελειώσει επιτέλους. Εγώ θέλω να δω την κρίση σαν ευκαιρία για όλους μας. Πέρα από τον πόνο που δημιουργεί ακόμα και σ’ εμένα τον ίδιο, θέλω να το δω σαν ευκαιρία.
Οι άνθρωποι που βλέπουν αισιοδοξία μέσα στην μαυρίλα είναι απαραίτητοι σήμερα. Τα παιδιά σας; Είναι μεγάλα αν δεν κάνω λάθος.
Ναι… ο ένας έχει τελειώσει το Αμερικάνικο Κολλέγιο κι ο άλλος είναι στην Πάντειο. Αυτός που τελείωσε στο Κολλέγιο, έχει κάνει media production και τώρα θα πάει στην Αμερική…Εάν βρει κάτι να κάνει εκεί πάνω στην παραγωγή, θα μείνει εκεί. Εάν κάπως ανοίξουν τα πράγματα εδώ…Είναι ένα πανέξυπνο παιδί, πολύ σοφό, πολύ οργανωμένο, πολύ ώριμο, όπως και πολλά άλλα παιδιά… Διώχνει τα παιδιά της η Ελλάδα. Γιατί μη νομίζεις και τα παιδιά συνειδητοποιούνται μέσα από αυτή την κατάσταση. Παλιότερα η εκπαίδευση σε ότι έχει να κάνει με την παρατήρηση και την προοδευτικότητα γινόταν ενδεχομένως με πιο συμβατικούς τρόπους, γινόταν στο δρόμο, στην καθοδήγηση, στην ενημέρωση. Τώρα τα παιδιά παρατηρούν το περιβάλλον και τους εκπαιδεύει το ίδιο το περιβάλλον και αποκτούν ωριμότητα. Έπειτα η πληροφορία τώρα πια είναι τόσο γρήγορη…
Αυτό είναι καλό ή κακό;
Αυτό από μια μεριά είναι καλό. Ένα κακό που έχει το διαδίκτυο, το οποίο δεν ξέρω τελικά…μπορεί να είναι και καλό, είναι ότι σου μεταφέρει μόνο την πληροφορία. Κατ’ εμέ είναι καλό. Παίρνεις την πληροφορία, χωρίς σχολιασμό, παίρνεις την ενημέρωση κι από ‘κει και πέρα πρέπει να ανατρέξεις αλλού.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει παιδεία για να το κάνεις…
Ακριβώς. Πρέπει να ανατρέξεις στην παιδεία σου, στα βιβλία σου, στην εφημερίδα που έχει απόψεις ανθρώπων εξειδικευμένων, επιστημόνων, δημοσιογράφων και τα λοιπά, για να μπορέσεις να κρίνεις την είδηση που είδες. Πλέον έχουν δημιουργηθεί και blog και sites γνώμης, όπου μπορείς να μπεις και να δεις την άποψη κάποιου ειδικού για ένα γεγονός. Όλα αυτά σου μεταφέρουν την είδηση, παρ’ την και καν’ την ότι θες.
Εμείς στο elniplex ονειρευόμαστε ένα διαφορετικό σχολείο και γι’ αυτό προσπαθούμε. Παρακολουθώντας τα παιδιά σας να μεγαλώνουν, θεωρείτε πως το σχολείο τα ετοιμάζει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα;
Για να μη γίνουμε υπεραναλυτικοί, η παιδεία είναι δύο πράγματα, σχολείο και σπίτι.
Θυμάστε παιχνίδια που παίζατε με τα παιδιά σας;
Τα πάντα. Τραγουδούσαμε, κουκλοθέατρο, play station και τους άρεσαν ιδιαίτερα τα κουκλοειδή, ότι έχει να κάνει με action man κλπ. Τα παιχνίδια έχουν και σχέση βέβαια με το τι πουλάει το εμπόριο την κάθε εποχή. Όταν ένας φίλος σου φέρει κουκλοθέατρο, θα παίξει με το κουκλοθέατρο, θα φτιάχνει ιστορίες κλπ. όταν φέρει play station. Συμμετείχα όμως σε όλα.
Φαντάζομαι βλέπατε θέατρο μαζί τους. Σήμερα έχετε παρακολουθήσει τι γίνεται με το παιδικό θέατρο;
Ναι βέβαια. Άλλες παραστάσεις είναι καλές, άλλες είναι κακές.
Πώς να κρίνουμε σαν εκπαιδευτικοί; Πώς να διαλέξουν οι γονείς;
Να πηγαίνετε να βλέπετε πρώτα την παράσταση. Να έχετε εμπιστοσύνη σε αυτούς που έχουν γράψει μια ιστορία, στα εγγυημένα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει πως αποκλείουμε τις νέες ομάδες και τις νέες προτάσεις. Να τις βλέπουμε. Να βλέπουμε την ποιότητά τους, τις προθέσεις τους, τη φτήνια ή την γενναιοδωρία τους. Πρώτα πρέπει να το βλέπετε.
 Θέλω να μου πείτε τώρα λίγο για τη συμμετοχή σας στα Τραγουδιστά Παραμύθια του Σταμάτη Κραουνάκη.
Α ναι…ήταν μια ολόκληρη σειρά στο ραδιόφωνο. Έγραφε η Λίνα (Νικολακοπούλου) στίχους, το κείμενο. Περάσαμε πάρα πολλοί ηθοποιοί από εκεί. Ήταν ένα είδος αναβίωσης της Λιλιπούπολης…
Πως ήταν να έχετε σαν ακροατή το παιδί;
Η δική μας αντίληψη για το παιδικό θέαμα ή ακρόαμα, ήταν να έχουμε την ίδια αντιμετώπιση που έχουμε και με τους μεγάλους. Εμείς κάναμε μια παραγωγή, ένα παραμύθι, απευθυνόμενοι στον άνθρωπο. Απλώς η θεματολογία του ήταν λίγο πιο υπερβατική ή λίγο πιο χαριτωμένη αν θέλεις, γιατί θα την άκουγε παιδί κι έπρεπε να είναι ελκυστική. Εμείς όμως τότε, είχαμε την ίδια αντίληψη και την ίδια άποψη να είναι όλα άρτια. Ο στίχος απαιτητικός, το κείμενο, η αλληγορία, η μουσική, όλα ήταν σχεδιασμένα για τον άνθρωπο, γι’ αυτό και τα παρακολουθούσαν και οι μεγάλοι.
Από τη δική σας παιδική ηλικία τι θυμόσαστε;
Θυμάμαι τα παιχνίδια της γειτονιάς. Κι εγώ ήθελα πάντα να ξεχωρίζω και να στρέφω το παιχνίδι προς το θέατρο. Τους έβαζα λοιπόν όλους απέναντί μου σ’ έναν κατηφορικό δρόμο και τους έπαιζα θέατρο.
Ξέρατε πως θέλατε να γίνετε ηθοποιός;
Όχι…δεν ήξερα τίποτα. Ασυνείδητα, σαν αγρίμι. Μετά προέκυψε, γιατί αυτό είναι ανάγκη, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Θέλεις να ασχολείσαι με πράγματα που έχουνε να κάνουν με τον άνθρωπο. Με την έκφραση, με ιδέες, με απόψεις…Το ταλέντο και το θέατρο και όλες αυτές οι τέχνες, είναι μία ανησυχία για τη ζωή. Θέλεις μονίμως να σχολιάζεις και να ελέγχεις τα πάντα. Είναι ανήσυχο το πνεύμα και το σώμα σου, δεν μπορείς να κάτσεις σε αδράνεια και να παρατηρείς τη ζωή που κυλάει. Θέλεις να παρεμβαίνεις.
Δηλαδή αν δεν το κάνεις θα σε «φάει»;
Ναι… ή θα σε ακολουθεί συνέχεια
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού, μην ελπίζεις,
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες
Κύριε Βαλτινέ, σας ευχαριστώ πολύ
Κι εγώ Μάρθα μου.

About these ads