Η δουλειά κάνει τους άντρες;

Κάποιες σκέψεις, κάποιες θύμησες από τα παλιά, μου «έκλεψαν» τον ύπνο και μ’ αναγκάσανε να περάσω μια «λευκή» νύχτα. Μου ήρθε στο μυαλό μου πως παλαιότερα δεν υπήρχαν επιταγές, γραμμάτια κτλ παρά μια χειραψία και ένας λόγος που μέτραγε. Ο παππούς μου, έμπορος με μεγάλη γκάμα συνεργατών που και σήμερα υπάρχουν στο ιστορικό κέντρο, έδινε το

 χέρι του και δεσμευόταν σε συνεργασία χωρίς δικηγόρους, χωρίς χαρτιά μόνον ο λόγος του το συμβόλαιο. Όταν μιλούσε με τη γιαγιά τις έλεγε «Μαργαρίτα, όταν ο άντρας δεν έχει λόγο τότε δεν πρέπει να φοράει παντελόνια»….

Σήμερα, όλοι φοράνε παντελόνια μα, ποιος κρατάει το λόγο του; Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που πρέπει, για να θαυμάσεις κάποιον, να επιμένει σε ότι πιστεύει και να το υπερασπίζεται ως την τελευταία του πνοή. Να φτάνει βαθειά ως το κόκαλο το μαχαίρι προκειμένου να κρατήσει το λόγο του. Αν οι πολιτικοί μπορούσαν να φτάσουν βαθειά το μαχαίρι, ίσως να τους εκτιμούσαμε περισσότερο. Ας εμπνευστούν από συγγραφείς όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης που χωρίς να διστάσει θίγει κακώς κείμενα φτάνοντας το μαχαίρι στο κόκαλο. Κρίμα, ο πολιτικός λόγος ποτέ δεν θα είναι αληθινός. Κρίμα, το ποτέ και το πάντα είναι λέξεις που απλά γεμίζουν σελίδες. Κρίμα που το χρήμα και η καρέκλα, κατάντησε τους άντρες και ενίοτε και γυναίκες …μαριονέτες Κρίμα, δεν υπάρχει τελικά κάποιος άξιος θαυμασμού για τα έργα του και όχι για τους…κοιλιακούς του;