Δεν υπάρχει πια πάθος……. Υπάρχει επάγγελμα…..

Επηρεασμένη από το μπλοκ του φίλου μου Ανδρέα Κουβελογιάννη «Αθηναϊκές Νύχτες» ξαναγύρισα στο τότε…..
‘Ένα βράδυ στην «Νεράιδα» η Μαρινέλα στην πίστα, η ορχήστρα να παίζει «Συννεφιές» και ο Χαραλαμπόπουλος, γνωστός γλεντζές της εποχής, ονομαζόμενος ο κ. με το σφυράκι, να σπάει πιάτα με το σφυράκι του και να σκορπάει στα πόδια της Μαρινέλας ……μαργαριτάρια….. Όταν δε με μισοσκόταδο στην πίστα ερμήνευε όπως μόνο αυτή ξέρει το «Πάλι θα κλάψω» σε στίχους Σέβης Τηλιακού και μουσική Νάκη Πετρίδη, οι καψούρες εκείνης της εποχής έβγαζαν βιαστικά τα μαντηλάκια από τις τσάντες τους για ….κάποιο σκουπιδάκι που μπήκε στα ματάκια τους. Φυσικά η ατμόσφαιρα άλλαζε όταν ερμήνευε «Για κοίτα με στα μάτια λοιπόν» σε στίχους – μουσική Άκη Πάνου.

Ναι, ήταν εποχή με πάθος. Ο Ωνάσης στον Σταμάτη Κόκοτα  να χορεύει με πάθος «Ένα όνειρο τρελό» σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου μουσική Α. Καλδάρας και να σπάει χιλιάδες πιάτα στον «τρελό» σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου και μουσική Γ. Σπανού.
Υπήρχε πάθος στα τραγούδια, σε ταξίδευαν. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ απ’ τα χιλιάδες διαμάντια του Ελληνικού πενταγράμμου  όπου ο Μάνος Ελευθερίου έδωσε « Κάτω απ’ τη Μαρκίζα» στην Βίκυ Μοσχολιού, ο Άκης Πάνου της έδωσε «Θα κλείσω τα μάτια» και εκεί σταματούσε η Νύχτα. Όταν δε ο Άκης Πάνου εμπιστεύτηκε τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη « Η ζωή μου όλη» πήρε φωτιά η νύχτα. Βέβαια, με δικό του κοινό ο Τόλης Βοσκόπουλος ερμήνευε « Και συ θα φύγεις» σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου και μουσική Μίμη Πλέσσα, φιλώντας αβρά τα μυρωμένα χεράκια των κυριών των πρώτων τραπεζιών κάνοντας καρδούλες να χτυπάνε και γαρδένιες να πέφτουν βροχή στα πόδια του!
Άσε δε που όταν «Έβρεχε φωτιά στη στράτα» του Στράτου Διονυσίου σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου και μουσική Μίμη Πλέσσα το ζεϊμπέκικο που έπαιρναν φωτιά οι πίστες…
Ακόμα και σήμερα είναι σουξέ τα τραγούδια αυτής της εποχής. Ακόμα και σήμερα οι νέοι καλλιτέχνες τα συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους. Ακόμα και σήμερα γιατί, σήμερα δεν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχουν αισθήματα που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν δημιουργούς να μεγαλουργήσουν. Σήμερα, τα τραγούδια μα και αρκετοί ερμηνευτές έχουν ημερομηνία λήξεως σαν τα… γιαούρτια! Όχι, δεν αμφισβητώ το κάποιο ταλέντο τους μα, αν δε βάλεις πάθος, πόνο, ζήλεια, απόρριψη, καρδιά, σε κάτι που δημιουργείς, ανάλατο θα σου βγει, θα του λείπουν τα ουσιαστικά υλικά της επιτυχίας! Υλικά που αυτοί που έμειναν στην ιστορία του τραγουδιού είχαν πολλά αποθέματα!  Καλό το επάγγελμα δεν λέω μα… του λείπει πια η ψυχή……