Εντάξει καλοί μου φίλοι, όλοι είμαστε μια όμορφη παρέα.....

Να οι αγκαλιές, να τα φιλάκια, να τα like, αγαπίτσες και …. άντε να μην πω… μπλε.

Καλέ, οι μισοί ούτε γνωρίζετε τους άλλους μισούς, από «σπόντα» γίνατε φίλοι. Μπήκατε σε κάποιου γνωστού το προφίλ (στο ανφάς δεν χωράγατε), πατήσατε ένα αίτημα φιλίας και όποιον πάρει ο χάρος. Τα έχασα από το «μεγάλο μπλέξιμο» ποιος είναι ποιος. Με ρωτάγανε γνωστοί μου, τι ρόλο παίζει η τάδε; Τι ψηφίζει ο δείνα; Είναι αλήθεια πως η έτσι τα έχει με αυτόν; Καλέ, που πάμε;

Εδώ έρχονται τα Χριστούγεννα, μια από τις μεγαλύτερες  γιορτές του Χριστιανισμού και κανείς δεν λέει Καλά Χριστούγεννα, όλοι ένα Χρόνια Πολλά λες και είναι η ονομαστική μου γιορτή. Κανένα δέντρο δεν έχει πια φάτνη στη βάση του, κανείς δεν θυμάται πια το «άστρο λαμπρό τους οδηγεί» γιατί ξεχάσαμε και τους τρεις μάγους, η τηλεόραση δεν δείχνει πια Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Πόσο εύκολα ξεχνάμε….

Ακόμα και στα κάλαντα θα δυσκολευτώ να ανοίξω την πόρτα, πρώτα θα κοιτάξω από το ματάκι γιατί βλέπω, αντί για Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες στην τηλεόραση, ειδήσεις και έμαθα να ελέγχω πριν ανοίξω.
Θα μου πείτε, τι ρεσιτάλ γκρίνιας είναι αυτό μανδάμ; Είσαι πασέ και ντεμοντέ. Δεν είμαι πασέ, για ντεμοντέ δεν ορκίζομαι, μια ναφθαλίνη διακρίνω στον ορίζοντα, μια νοσταλγία για τα παλιά Χριστούγεννα μα, δεν είναι γκρίνια όμορφη παρέα μου, είναι παράπονο που μου βγαίνει λόγω ημερών. Θα ήθελα να μιλάμε από πιο κοντά και όχι μέσω οθόνης, θα ήθελα να έχουμε και κάτι κοινό πατώντας ένα like και να το εννοούμε όταν στέλνουμε ένα φιλάκι, θα ήθελα να δίνουμε 365 μέρες τον οβολό μας για φιλανθρωπίες χωρίς να ξέρει η δεξιά τι ποιοί η αριστερά (όχι κομματικά, ελπίζω να το έθεσα σωστά), θα ήθελα ακόμα να μου ευχηθείτε Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος….