Η μόρφωση, της μορφώσεως, ω αγράμματοι απόφοιτοι…

Κάπως το θέμα εκπαίδευση ξέφυγε ή το ξεφύγανε τεχνηέντως…

Υπάρχουν εθνικές επέτειοι και σχεδόν κανείς μαθητής ή φοιτητής δεν ξέρει ποιος ή ποια τιμάτε ή τι ακριβώς γιορτάζουμε, η χαρά των γελοιογράφων η άγνοια των περισσοτέρων.
Λέω των περισσοτέρων γιατί είχα και έχω την τιμή να 

γνωρίσω μαθητή Λυκείου που με άφησε άναυδη με τις γνώσεις του. Μαθητή που ψάχνει, ενημερώνεται και χρησιμοποιεί προς όφελος των γνώσεών του το διαδίκτυο και όχι για να μάθει για ποιο λόγω δεν θα παντρευτούν  ο επιχειρηματίας τάδε με την μοντέλα δείνα και ποια ηθοποιός μπήκε σφήνα στις σχέσεις τους….
Και όχι, δεν είναι «σπασίκλας» απλά διψάει για τελειότητα, χαίρεται να μαθαίνει. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι μα…. δεν είναι πολλοί.






Δεν αδικώ τους μαθητές, οικτίρω το σύστημα που στερεί από τα παιδιά να οραματιστούν ένα καλύτερο  αύριο. Σήμερα διάβασα πως η δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν θα περιλαμβάνει κανένα μάθημα Τέχνης στις πέντε από τις έξι τάξεις; Εξοστρακίζουν και τις τέχνες;
Κάπως έτσι οδηγήθηκε μια ολόκληρη γενιά να γαλουχηθεί με φθηνά πρότυπα. Υπήρξαν νέοι που νόμισαν ότι θα έκαναν προκοπή αν θα γίνονταν μπαρίστα, σεφ, τραγουδιστές ή μοντέλα βλέποντας reality shows και τηλεοπτικά απόβλητα. Προκοπή θα έκαναν ως τεχνίτες, επαγγελματίες, εργάτες, αγρότες, αλλά και βιοτέχνες σε δουλειές που απαιτούν κόπο αλλά ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της πραγματικής οικονομίας.

Παράδειγμα.

Μπορεί να με πείτε γραφική και καλά θα κάνετε μα, στην παλαιότερη δική μου εποχή, υπήρχε μάθημα οικοκυρικής και αποφοιτώντας τα παιδιά μπορούσαν και να εργαστούν σε εργαστήρια φασόν κτλ. και όχι να έχουν διπλώματα που στολίζουν τοίχους και να είναι γκαρσονάκια.

Σ΄ αυτό το μάθημα χρωστάω πως ξέρω να ράβω τα  κουμπιά μου και να ράβω το στρίφωμα που ξηλώθηκε και όχι να το κολλάω με… σελοτέηπ.

«Έτσι όπως πάμε, θα καταντήσουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» φέρεται να έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις ήδη από τη δεκαετία του 1970.

Όχι, δεν μέμφομαι τα παιδιά που βγάζουν το ψωμί τους κάνοντας ντελίβερι ή σερβίροντας καφέδες, οικτίρω τη χώρα μου που άφησε να κλείσουν οι μικρές επιχειρήσεις φασόν και επέτρεψε να ανοίξουν ινδοί και πακιστανοί εργαστήρια επιδιορθώσεων ρούχων ενώ τα πάντα πια ράβονται σε Μπαγκλαντές ή Ταϊβάν με τα φτηνά μεροκάματα και υφάσματα με συνθετικές ύλες (στο μεγαλείο της η αλλεργία).

Προχώρησε η εποχή, θα μου πείτε, προχώρησε και η αγορά και χάθηκαν και οι μοδίστρες, χάθηκαν οι πατρονίστ, χάθηκε, κατά τη γνώμη μου πάντα, και το γούστα. Από πού το άρχισα και που το κατέληξα….

Ας γελάσουμε και λίγο.

Σε μια μάζωξη, γκαλά το λένε σήμερα, έτυχε να υπάρχουν δύο κυρίες με το ίδιο φουστάνι (μεγάλου μόδιστρου που τα χρέωσε ως μοναδικά κομμάτια) και τα χάσανε μα, ήταν αργά να κάνουν πίσω απλά φωτογραφήθηκαν μαζί χαμογελώντας για να κρύψουν την πίκρα τους. Μπορεί την άλλη μέρα να ξεμαλλιάσανε τον … δημιουργό μα, κανείς δεν το έμαθε….